In 1986 belandde ik op 16-jarige leeftijd in een ernstig motorongeluk, terwijl ik achterop zat bij mijn eerste vriendje. Door het ongeluk moest mijn linkerbeen, boven de knie, worden geamputeerd.
(tekst: Hanneke Mooij)
Opstaan en gewoon weer doorgaan
Het lukte mij een vrij lange tijd om alles in mijn leven zonder rolstoel te doen. Ik ging verder met school, werken, autorijden en maakte ook een aantal verre reizen in mijn eentje. Zo reisde ik een jaar door Australië en Nieuw-Zeeland. Maar ook ging ik op mezelf wonen, en waren er tussendoor vriendjes, wat leidde tot samenwonen. Uiteindelijk ben ik toch alleen gaan wonen, huisje gekocht en verbouwd. Mijn te drukke leven, werd me in het voorjaar van 2012 allemaal veel te veel. Ik was opeens op en ik kwam met een behoorlijk pittige burn-out in Heliomare te liggen.
Revalidatie Heliomare
In Heliomare heb ik negen weken gelegen. Dit was niet de eerste keer dat ik in Heliomare lag. Uiteraard was dat ook in 1986 na de amputatie, maar ook een aantal keren daarna. Maar deze negen weken waren wel heel bepalend voor mijn leven.
“Rolstoel? Wat is dat? Kun je dat eten?”
Toen ik me op de opnamedag meldde, werd gevraagd waar mijn rolstoel was. “Rolstoel? Wat is dat? Kun je dat eten?” zei ik. Ik wilde daar nooit aan, kon het beeld van mezelf in een rolstoel niet ‘goedkeuren’ voor mezelf. Maar volgens de behandelaren van Heliomare zou het mijn wereld alleen maar verrijken, doordat ik dan in ieder geval weer kon gaan winkelen, of ‘m meenemen op vakantie zodat ik de rolstoel bij vermoeidheid kon gebruiken.
‘Een rolstoel?! Echt niet!!’ Tot dat ik iemand in de sporthal van Heliomare zag met een rolstoel die je als een fiets (met je handen) voort kon bewegen. Dat noemen ze een ‘aankoppel handbike’. Die kun je dus zelf aan een rolstoel vastkoppelen om zo met je armen te fietsen. Dat vond ik er dan wel weer redelijk uitzien. Ik ben dat ook gaan proberen tijdens de therapieën. Wat een uitvinding, lekker hard sjeesen door de duinen en rondom Heliomare, heerlijk buiten!
Sinds deze ervaring wilde ik wel ‘aan de rolstoel’. Rolstoel en aankoppelhandbike werden aangevraagd. Na negen weken Heliomare was ik voldoende opgeknapt om weer naar huis te gaan en langzaam maar zeker terug te keren in de werksituatie. Na een aantal maanden werden de rolstoel en de aankoppelhandbike bij mij thuis afgeleverd. De aankoppelhandbike was voorzien van elektrische ondersteuning, omdat ik regelmatig overbelasting had in mijn rechterschouder.
Van schaamte tot acceptatie
Zittend in de rolstoel en fietsend met mijn armen begon ik al vaker door de duinen van Egmond te rijden. Pas na een paar maanden ‘durfde’ ik er mee door de bewoonde wereld te rijden en er kleine boodschappen mee te halen in de supermarkt. Eerst nog in een ander dorp maar later ook gewoon in het dorp waar ik woon. Zo groeide ik in de acceptatie van mijn beenamputatie. En dat dus zóveel jaren na het ongeluk.
Handbiken van vervoersmiddel tot sport!
Het handbiken begon ik zó leuk te vinden, dat ik uiteindelijk de accu er af haalde en zonder de elektrische ondersteuning ging fietsen. Regelmatig zette ik iets op Facebook en dat werd opgemerkt door een fysiotherapeut van Heliomare. Die benaderde mij met de vraag of ik niet een keertje wilde meetrainen met het amateursportteam van Heliomare en of ik als reservedeelnemer voor de Handbikebattle op de lijst wilde staan. Weer zoals als de oude ik heb ik meteen impulsief ‘ja’ gezegd. Ik trainde een paar keer mee, wat ik als zeer zwaaaaaar ervoer. Maar ik deed uiteindelijk mee als heuse deelnemer bij de Handbikebattle 2014, in een sporthandbike van Heliomare! 
Handbikebattle
Het was wel veel te zwaar voor mij als a-sportief persoon, ik had amper getraind, had overgewicht en rookte. Daar waar de haarspeldbochten begonnen, heeft mijn buddy Cor, na overleg met de organisatie, me honderden meters ondersteund door vóór me te lopen met spanbanden tussen zijn middel en mijn handbike. Oeff! De laatste honderd meter móest ik van Cor op eigen kracht doen en werd ik weer losgekoppeld. Echt, “dit NOOIT meer” kon ik alleen maar denken toen ik finishte!!!! Ik was kapót. Maar ’s avonds al in het hotel, in bad dacht ik “stel je toch eens voor dat ik echt een beetje ga trainen, stop met roken, een paar kilo’s kwijtraak…”
Oude gewoontes overboord en sporten maar
Thuisgekomen mocht ik van een handbikebedrijf (Double Performance) een sporthandbike voor 3 weken uitproberen. Dat werden 3 maanden. Ik vond het zwaar, maar vooral erg leuk! Ik verloor wat kilo’s en stopte met roken. En naarmate ik vaker ging handbiken, werd het natuurlijk ook minder zwaar. Ik besloot om een sportvoorziening aan te vragen en deze werd toegekend.
Voorjaar 2015 mocht ik mij de trotse eigenaar noemen van mijn sporthandbike! In 2016 heb ik voor de 2e keer meegedaan aan de handbikebattle. Finishte op eigen kracht, in mijn eigen sporthandbike dit keer én verbeterde mijn tijd met bijna 2 uur!! 
BRC Handbiketeam Noord-Holland
Sinds najaar 2016 maak ik deel uit van HBTNH (Handbiketeam Noord-Holland) en heb ik samen met bijna alle teamleden voor de 3e keer de handbikebattle gereden! Het team heeft een aantal echte toppers onder zich, die heel gedreven zijn en vol trots prijzen binnen slepen bij handbikewedstrijden. Van mezelf vind ik het al heel goed dat ik een stuk sportiviteit ontwikkeld heb en daar plezier in heb. Het handbiken doet me echt alléén maar goed; het helpt me soepel en lenig te blijven, ik houd er mijn conditie mee in stand en bovenal heb ik ontdekt dat het me helpt tegen depressiviteit waar ik zo nu en dan mee kamp.
Beweging voelt goed!
Mijn motto is inmiddels ‘Beweging voelt goed!’ geworden. Nog steeds verbaast het me af en toe dat je je door fysieke beweging (het liefst in de buitenlucht) zo goed kunt voelen. Stel je toch eens voor dat mensen door mijn verhaal ook besluiten om in beweging te komen, dat zou een prachtig cadeau zijn!
