Een nieuwe column van milieuactiviste Reva Beek over haar pitch tijdens het het ondernemersgala in Zandvoort en het bannen van wegwerpplastic uit de horeca in de Nederlandse badplaatsen.
“Mijn naam is Reva Famke Beek. Ik ben operational manager op een agentschap voor fotomodellen en in mijn vrije tijd ben ik milieuactivist”.
Zo begon ik mijn pitch twee weken geleden tijdens het ondernemersgala in Zandvoort, waarvoor ik was uitgenodigd om mijn plan te presenteren. Afgelopen jaar kwam ik namelijk op het idee om te kijken hoe we de Nederlandse kust plasticvrij kunnen krijgen. Dat is letterlijk genomen natuurlijk onmogelijk, maar het is wel een mooi streven.
Wat ik wil proberen is de horeca in de Nederlandse badplaatsen te overtuigen om te stoppen met het gebruiken van wegwerpplastic, want dát is wel mogelijk.
Omdat een deel van mijn roots in Zandvoort liggen, besloot ik daar van start te gaan. Want hoe leuk zou het zijn als Zandvoort de eerste gemeente in Nederland wordt die de serieuze strijd tegen wegwerpplastic aangaat. Eerder had ik al een stuk of wat Zandvoortse strandpachters weten te bereiken die enthousiast reageerden op het plan en nu hoopte ik dat tijdens het ondernemersgala héél ondernemend Zandvoort voor de bijl zou gaan.
Ik ging aan de slag
Mijn verhaal van drie a4tjes bleek na overleg wat aan de lange kant. Ik moest binnen de minuut blijven, dus er moest hier en daar wat gestreept worden. Thuis draaide mijn spiegel overuren, maar ik begon zo langzamerhand overtuigd te raken dat ik een nieuwe roeping had gevonden. I’m a natural born pitcher!
Naast die keiharde pitch die door merg en been zou gaan, wou ik ook een verpletterende indruk maken met mijn voorkomen. Aangezien ik in een ver verleden fotomodel ben geweest en in die tijd weinig nodig had om indruk te maken, ben ik soms nog in de veronderstelling dat dat nog steeds voor mij geldt. Dus ging ik zonder al te veel aandacht te besteden aan dat uiterlijk, maar vol zelfvertrouwen richting Zandvoort, drie uur te vroeg en met 2 Valdispert in mijn mik. Klaar voor de strijd.
Die Valdisperts bleken goed hun werk te doen, de zenuwen bleven onder controle.
Zo overtuigend als voor mijn spiegel thuis was het niet, maar ik was toch dik tevreden over het resultaat. Na hier en daar nog wat visitekaartjes uitgedeeld te hebben, ging ik zelfvoldaan naar huis. Het klusje was geklaard en nu afwachten wie er de volgende dag allemaal zouden bellen.
Toen ik de dagen daaropvolgend wat foto’s terugzag van het evenement, was ik toch iets minder zelfvoldaan dan op de avond zelf en begreep ik ook waarom mijn telefoon nog niet roodgloeiend stond.
Mijn outfit leek meer geschikt voor op een begrafenis en daar, zag ik nu, was niets verpletterends aan. En de dagen dat ik fotogeniek door het leven ging, behoren blijkbaar ook tot een ver verleden. Want de foto’s die gemaakt waren en die door heel ondernemend Zandvoort online te bewonderen waren, kon ik niet bepaald aantrekkelijk noemen. Zelfs mijn zoon van 8 stond me vreemd aan te kijken toen hij die foto’s zag.
Maar gelukkig ging het niet om een beauty contest. Ik was daar voor iets veel belangrijkers. Dat ambitieuze, naïeve plan van mij is namelijk geen grap. Er zijn drastische maatregelen nodig om een halt toe te roepen aan een gigantisch probleem met onoverkomelijke gevolgen, als we niet allemaal in actie komen. En dan is het bannen van plastic rietjes, stampertjes, dekseltjes van koffie2go bekertjes, plastic waterflesjes en koffie melkcupjes wel het minste wat we kunnen doen.
Ik gebruik geen van deze voorwerpen en wat denk je? Niks aan de hand! I’m still here en het leven gaat gewoon door.
