Nergens is de spanning zo te snijden als in de stilte-coupé van een NS-trein. Je zou denken dat je in die ruimte helemaal tot rust komt na een dag hard werken, maar het tegendeel is waar, weet onze columnist Mick Boskamp.
De stilte-coupé (door: Mick Boskamp)
Ik ben erbij geweest dat die stilte-coupé werd bedacht. Je bent een opschepper, zegt mijn kleine meid altijd tegen me. En daar heeft ze gelijk in. Ik schep graag op. Aan de andere kant mag worden gezegd wat is. En in mijn leven heb ik nu eenmaal vaak aan de wieg gestaan van bijzondere gebeurtenissen. Zo ben ik bijvoorbeeld bij het begin geweest van de carrière van Linda de Mol. Lees mijn brief maar.
Jaren geleden, voordat die stilte-coupé werd geïntroduceerd, zat ik in de trein, toen mijn mobieltje ging. Ik nam op en vertelde aan degene die me belde op haast fluisterende toon dat ik in de trein zat. Want heel gek: als je tegenover elkaar zit in de trein en je begint een gesprek met elkaar, dan is dat de normaalste zaak van de wereld. Maar als je een telefoongesprek voert, dan raken mede-passagiers danig ontwricht. Ik wilde tegen de beller zeggen dat ik ‘m later terug zou bellen, maar die kans kreeg ik niet, want op dat moment hing er een man over de treinbank waar ik op zat en vroeg op luide toon, zodat iedereen er last van had, of ik mijn gesprek elders wilde voortzetten.
De NS moet daar lucht van hebben gekregen, want niet lang daarna werd de stilte-coupé geïntroduceerd. Voor dat soort mensen dus. Die op een concert van Rammstein vragen of de muziek wat zachter kan. Deze hypernerveuze types komen samen in de stilte-coupé en vervolgens houden ze een spannende wedstrijd om wie er het eerst geluid maakt. Een lichte verschuiving met de billen over de zitting en er is een verliezer.
Laatst stapte ik per ongeluk in een stilte-coupé. Want echt goed aangegeven staat het niet. Over de ramen staat heel stilletjes silence geschreven. Omdat ik het niet wist dat ik in DE coupé zat, belde ik nietsvermoedend met mijn lief. Toen ik aanstalten maakte om op te hangen met de woorden die ik altijd zeg als ik bel, namelijk ‘Ik houd van je, lieverd’ (ja, ik weet het. Ik ben een zachtgekookt ei) zag ik vanuit de verte een man op me afkomen. Toen hij vlak bij me was, kwam hij met zijn gezicht naar me toe en zei op fluistertoon, terwijl ik zijn adem kon ruiken: ‘Dit is een stilte-coupé…’
Ik was verbijsterd. Want hij moet hebben gehoord dat ik aanstalten maakte om op te hangen. “Lieverd, ik ga ophangen, ik moet even wat doen,’ zei ik tegen mijn lief. En toen de man weer zat, riep ik: ‘DANK U WEL! IK HAD HET NIET ZIEN STAAN OP HET RAAM! MIJN EXCUSES!’ Dat werd niet gewaardeerd om me heen, zag ik. Maar niemand zei wat. Want dit was de stilte-coupé.
