‘En toen stonden ze voor jullie incheck-balie en belandden ze van het ene in het andere moment in een angstaanjagende, surrealistische film.’ Onze columnist schrijft in een open brief aan Transavia wat hem ter oren is gekomen.
Open brief aan Transavia (door: Mick Boskamp)
Beste Transavia,
Ik wil jullie voorstellen aan Anne Steenkamp. Zij zou op zondag 24 februari samen haar vriend en dochter op jullie vlucht HV 6307 naar Beirut hebben gezeten als alles was gegaan zoals alles had moeten gaan. Anne ken ik omdat ze één van de beste vriendinnen van mijn partner is. Hoogbegaafd – ze heeft een IQ van 143 – staat ze altijd klaar voor anderen. Onbezoldigd helpt ze mensen uit de put en ik kan het weten, want ik heb in die put gezeten. Bij haar voel je dat je veilig bent. Als zij zegt: ‘Het komt goed,’ dan komt het goed. De ironie van het leven is dat ze zelf behoorlijk beschadigd uit de ‘strijd’ is gekomen. Ze heeft jarenlang in Libanon gewoond en aan wat ze daar heeft meegemaakt tijdens de oorlog in 2006, zoals de bombardementen in Dahiyeh waar ze vlak naast woonde, heeft ze PTSS overgehouden.
Die bewuste zondag zouden ze gedrieën vooral naar Libanon vertrekken omdat haar dochter het land 6 jaar niet gezien had en ze haar vriendinnen van toen weer wilde ontmoeten. Ze hadden er heel veel zin in. Ze hadden Tony Chocolonely’s voor vrienden en kennissen ingepakt en ze hadden een lijstje gemaakt wat ze allemaal zouden doen, want een week is kort als je roots er liggen.
En toen stonden ze voor jullie incheck-balie en belandden ze van het ene in het andere moment in een angstaanjagende, surrealistische film.
Ik kan er een heel epistel over schrijven, maar ik zal proberen om kort te vertellen wat ik afzonderlijk van Anne (die bovendien het gebrek heeft dat ze niet kan liegen), haar vriend en haar dochter heb gehoord en dat tezamen één en hetzelfde verhaal vormt, een verhaal dat ik in eerste instantie nauwelijks kon geloven, zo krankzinnig was het.
Jullie medewerker achter de balie, een jonge vrouw, vroeg eerst of ze visa hadden. Een visum voor Libanon heb je inderdaad nodig, maar kan ook bij aankomst op het vliegveld van Beirut worden verstrekt. Anne vliegt al jaren naar Libanon en nooit is dat aan haar gevraagd. Vervolgens vroeg jullie medewerker of ze een verblijfplaats konden overleggen. Merkwaardige vraag nummer twee, want ook dit was nog nooit eerder aan de orde geweest. Toen zei jullie jongedame kortaf: ‘Zonder verblijfplaats vliegen jullie niet mee.’ Anne vertelde me later dat ze bijna naar adem moest happen op dat moment. En daar hoef je wat mij betreft geen PTSS voor te hebben. Iedereen zou ter plekke hyperventilatie hebben gekregen als je voelt dat de reis waar je weken mee bezig bent geweest, die veel geld heeft gekost en waar met name je dochter heel lang naar uitgekeken heeft, onder je voeten vandaan glijdt. Maar Anne is Koningin troubleshooter, had ik jullie al verteld. Ze haalde diep adem en belde als de sodemieter haar vriendin in Beirut waar ze zouden logeren en die mailde binnen no time het bewijs van verblijf. Inmiddels was één van jullie supervisors erbij gekomen, die zei dat Anne’s toon haar niet beviel. Dat is hetzelfde als iemand out of the blue en zonder enige aanleiding een harde kopstoot geven en vervolgens beginnen te klagen als het slachtoffer daar boos om wordt. Uiteindelijk werden de boarding passes verstrekt en leek alles in orde.
Na bij te zijn gekomen van wat er net was gebeurd en na wat gegeten te hebben voorbij de douane, was het tijd om aan boord te gaan van jullie Transavia-toestel. Toen ze bij de gate kwamen, ging de surrealistische horror-film gewoon verder. Eerst zagen ze een soort squad team met kakikleurige outfits en een hond in de verte staan. Vervolgens keken ze uit het raam naast de gate en bemerkten ze dat hun koffer met cadeaus daar als enige stond en niet werd ingeladen. En toen ze op het punt stonden om aan boord te gaan en Anne aan weer een medewerker van jullie vroeg waarom hun koffer daar bleef staan, werden ze alledrie uit de rij gehaald, kwam het squad-team met de hond er dreigend bij en ging Anne hyperventileren, met als resultaat dat ze in een shock belandde, die ze nooit eerder had gekregen en die haar volledig uit het veld deed slaan, waardoor ze zich ook weinig meer herinnert van wat er vanaf dat moment gebeurde.
Het enige dat ze nog weet, is dat ze daarna twee dagen koortsachtig aan de telefoon heeft gehangen om alsnog een Transavia-vlucht voor drie personen te kunnen boeken. De reden dat de reis op zondag niet door ging, had volgens de info die aan Anne’s vriend was verstrekt te maken met een incident bij de incheckbalie. Meer informatie werd er niet gegeven. Maar waarom gaven jullie dan wel de boarding passes af? En is het niet wrang dat jullie juist bij een vlucht naar Libanon, een land met een hoog percentage getraumatiseerde inwoners, zo volstrekt minderwaardig en gevoelloos met passagiers omgaan? Kun je mensen zomaar op een vlucht weigeren? Dat mag toch alleen vanwege gezondheids-, veiligheids- of beveiliging-redenen? En geen van die drie was van toepassing op Anne, haar vriend en haar dochter.
Twee dagen na hun geplande vlucht vlogen Anne, haar vriend en haar dochter alsnog naar Beirut. De toch al krappe week vakantie werd vijf dagen en voor Anne vijf slapeloze nachten.
We zijn ruim twee weken verder en nog kan ze zomaar midden op de dag huilen zonder directe aanleiding. Ze loopt ook bij een psycholoog voor ernstige PTSS-klachten. En omdat we het hier over een vrouw hebben die voor niets en niemand bang is, vraag ik me dan toch ernstig af waar en hoe het bij jullie zo mis is kunnen gaan op die bewuste zondag van de 24e februari.
Hier is mijn mailadres: [email protected]. Mochten jullie me een reactie willen sturen, dan beloof ik de inhoud ervan te plaatsen. Geen zin zal ik aanpassen, geen woord zal ik veranderen of weglaten. Dit staat overigens geheel los van de zaak die Anne Steenkamp met een advocaat voorbereid tegen jullie. En maak je borst maar vast nat, want ze is me er eentje…
