Een nieuwe column voor Nieuws.nl van ‘Bosw8er’ Evert-Jan Woudsma over hoe mensen, geheel naar eigen voorkeur, het sommige dieren makkelijk maakt en andere dieren buitensluit, maar ook hoe slim dieren daar dan weer op anticiperen en, als ’t moet, ook elkaar niet sparen.
Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker (foto’s en tekst: Evert-Jan Woudsma)
Als vogel, zoogdier of insect wordt je meestal gewaardeerd om je kleur, je zang, je knuffelgehalte of zelfs door je manier van leven. Maar zodra je daar van af moet wijken of je weet je aan te passen aan de snel veranderende omstandigheden, dan is die waardering meestal ver te zoeken.
Een vraag die ik ooit kreeg;” Ik ben de vogels aan het voeren maar nu heb last van de Kauwen, wat kan ik daar tegen doen?” Mijn eerste gedachte was meteen; een kauw is toch ook een vogel? Maar gaande weg het gesprek kwamen we erachter dat er een voerbol bestaat die de kauwen buitensluit en het kleine grut toegang verleent.
Dieren die zich razendsnel weten aan te passen aan de menselijke uitbreidingsdrift hebben het zwaar te verduren. Ze ondermijnen onze tegels, eten onze hosta’s op, roven onze kippen en erger nog ze eten de koolmezen op zodra ze zijn uitgevlogen. En daar noem ik meteen al een uitzondering; de Koolmees lift ook mee op ons ‘succes’. En zij krijgen hiervoor zelfs een eigen voedertafel. Alleen bepalen wij, wie wel en wie niet op die voedertafel mag komen. Geen eksters, kauwen of meeuwen.
En dan de vos, sluwe rakker. Alsof hij het menselijk gedrag heeft bestudeerd. Op geraffineerde wijze weet hij steeds weer onze hindernissen te omzeilen en dankbaar gebruiken te maken van onze voedselverspilling. Dieren zijn soms net mensen, waarom zou ik gaan jagen als er overal prullenbakken open staan of zelfs gewoon ‘eten’ op straat ligt.
Met stip op 1 staat de merel. Menig heg of struik ergens in een straat heeft wel een nest. En daar zijn we trots op. Jonge merels! Prachtig toch? Het zijn vaak als eerste onze eigen katten die zo’n nest ontdekken en leegroven. Maar ook de ekster is er inmiddels achter dat in die groene struiken, die aan onze schuttingen groeien, een lekker hapje kan zitten. Ja, dieren leren van ons gedrag en passen zich aan. Leuker maken we het niet voor ze, wel makkelijker!
