Vandaag 63 jaar geleden, op 17 juli 1954, ging in de Amerikaanse stad Newport het eerste Newport Jazz Festival van start. Het door Elaine Lorillard georganiseerde en gesponsorde evenement werd het eerste jaarlijks terugkerende meerdaagse jazzfestival in de geschiedenis.
(door: Wim Meijer)
De opening van het festival was in handen van het orkest van Eddie Condon dat de toon zette met de klanken van “Muskrat Ramble”, een nummer dat veel jeugdherinneringen terugbrengt.
Als je in 1953 bent geboren is het niet echt voor de hand liggend dat het Newport Jazz Festival van 1954 indruk op je heeft gemaakt. Dat is op zich bij mij ook niet het geval, ware het niet dat het openingsnummer ‘Muskrat Ramble’ toch veel jeugdherinneringen naar boven haalt. En ook dàt is op zich alweer vreemd, want ‘Muskrat Ramble’ is een nummer dat dateert van februari 1926. Vèr voor mijn tijd dus.
Louis Armstrong
Muskrat Ramble is een jazzcompositie die in 1926 werd geschreven door Kid Ory en toen voor het eerst werd uitgevoerd door Louis Armstrong and his Hot Five. Het nummer groeide in de daarop volgende jaren uit tot een van de meest representatieve hits op het gebied van de Dixieland Jazz. Dat het nummer in 1954 zo’n prominente rol kreeg bij het Newport Jazz Festival had te maken met het feit dat de Amerikaanse Dixieland kort na de Tweede Wereldoorlog was overgewaaid naar Europa en daar in de vijftiger jaren een pure rage ontketende. Een rage die ook aan Nederland niet voorbij ging.
The Butterflies
In 1956 waren het de toen 12-jarige Godert van Colmjon en de 17-jarige Luc van Colmjon die als ‘The Butterflies’ de Nederlandse muziekmarkt aan de voeten kregen met… jawel… een Nederlandstalige versie van Muskrat Ramble onder de titel ‘Dixieland’. Het jeugdige tweetal, waarvan de jongste nog zo klein was dat hij bij optredens op een kistje moest staan, bereikte een tweede plaats in de Nederlandse Hitparade, maar bovenal een bijzonder plekje in het muziekassortiment van ‘Huize Meijer’.
Nu moet ik zeggen dat ik ‘van huis uit’ niet een breed muziekarsenaal heb meegekregen. Dat heeft als voordeel dat je datgene wat je wèl hoorde ook nooit meer vergat. En een van de eerste muziekjes die ik mij kan herinneren is ‘Dixieland’ van The Butterflies.
De plaat (een rasechte leien 78-toerenplaat) was, volgens zeggen, gekocht door mijn 10 jaar oudere zus, en werd veelvuldig gespeeld op de platenspeler die mijn 11 jaar oudere broer had ingebouwd in het dressoir van mijn ouders, dat daarmee definitief was omgevormd tot muziekmeubel.
In mijn beleving losten jarenlang drie singles elkaar af in het ‘muzikale dressoir’: ‘Buena Sera’ van Louis Prima, ‘Wij Zijn Twee Eenzame Cowboys’ van Johnny en Rijk èn ‘Dixieland’. Letterlijk ieder toontje van het nummer kan ik nog vlekkeloos meezingen, ondanks het feit dat ik het nummer al 50 jaar niet had gehoord.
Willem wordt Wakker!
Je zou denken dat The Butterflies bij mij niet meer stuk zouden kunnen. Welnu, dat ligt dus even anders. Met het uitkomen van hun tweede hit in 1959, een coverversie van ‘Wake Up, Little Susie’ van The Everly Brothers onder de titel ‘Willem, wordt Wakker’, zorgde ervoor dat mijn leven nooit meer hetzelfde werd.
Vanaf de release van dat nummer, ik was toen bijna 7 jaar oud, werd ik te pas en vooral te onpas in verband gebracht met het nummer, dankzij mijn naam ‘Wim’, die in de zestiger jaren vaak joviaal werd omgevormd tot ‘Willem’. Nooit meer kon ik uitslapen, nooit meer kon ik te laat komen, nooit meer kon ik zitten dromen in de klas. Ik hoefde maar enigszins sloom uit mijn ogen te kijken of er waren altijd wel weer mensen die mij met die ‘Butterfly-hit’ om de oren sloegen.
Het enige voordeel dat ik eraan beleefde is dat ik later niet meer onder de indruk raakte toen Willem Duyn met zijn ‘Willem, wat heb je ’n grote Handen’ kwam, en vervolgens André van Duin een pure ‘Willempie-rage’ ontketende. Mij konden ze niet meer gek krijgen. Nog sterker: Toen ik vandaag, voor het eerst na 50 jaar, weer een keer luisterde naar ‘Dixieland’ en ‘Willem wordt Wakker’ van The Butterflies vond ik ze nog leuk ook!
