Een nieuwe column van de Haarlems/Beverwijkse musicus Ruud Jansen waarin hij zijn lezers meeneemt naar een dierbaar stuk van zijn muziekverleden: de opkomst van de Beatles en alles wat daarna kwam.
Haarlemmer Ruud Jansen werd muzikaal klassiek opgeleid. Muziek vertolken van bijvoorbeeld Beethoven en Bach waren bijzondere uitdagingen. Toen The Beatles, ‘The Fab Four’ zich ontwikkelden tot meer volwassen musici kon Ruud Jansen dat zeer wel waarderen. In zijn 3e column vertelt Ruud over de aanschaf van zijn eerste Beatle-LP, maar ook over zijn passie voor The Rolling Stones.
Vijfde Beatle met hart en ziel (door Ruud Jansen)
Muziek…Voor sommigen slechts achtergrondgeluid. Voor anderen troost, feest, of wat dies meer zij. Voor mij? Iets waar ik op mijn vierde jaar actief kennis mee maakte door een mondharmonicaatje…Dat dit zo’n enorme impact zou hebben op mijn latere leven was toen nog totaal niet duidelijk. Maar het gebeurde… Vijf jaar later pianoles, nog vijf jaar later orgelles en kennis van de klassieke meesters. Bach, Mozart, Beethoven, Handel, ze kwamen allemaal voorbij. Toen op zekere dag, toonde een schoolvriendje me een krantenartikel. “Hebben jullie dit al eens gezien?’ Een foto, vier jongens met voor toen, hele lange haren. Jongens uit Engeland, uit Liverpool om precies te zijn.
Nooit van gehoord dus, en dat zou ook nog even duren. Want, op het internaat waar ik zat, was radioluisteren totaal uit den boze. Maar de jeugd is inventief, wij dus ook. Met stiekeme kleine transistorradiootjes, die er toen net inkwamen, na schooltijd het bos in. Naar het hek van de in Zeist gevestigde Ambachtsschool, dat als een soort antenne fungeerde. Sigaretten mee, stiekem roken en daar konden wij radio Veronica ontvangen…. Ja en toen hoorden we ze. The Beatles, The Rolling Stones, The Kinks, noem maar op….
De klassieke muziek verdween niet uit mijn leven maar er kwam iets weergaloos bij! De Beatmuziek, zoals dat toen heette. Hou oud waren we, ehh 15…16. Verketterd werd het door de ouderen, maar wij, we werden rebels. Het was ons ding, het was onze muziek. En ja die Beatles he….De liefde ervoor is nooit meer over gegaan. De eerste lp, die ik kon kopen na weken sparen was “Help” (bron: Youtube)
Ik had de film “A Hard Days Night” al gezien. Ik had ook al een paar singletjes aangeschaft. Ja die film he. Hij draaide in Haarlem in het toenmalige Rembrandtheater op de Grote Markt. Bestaat al lang niet meer
De aankondigingen daar waren hilarisch! De titel A Hard Days Night werd op het reclamebord aangekondigd met “Yeah Yeah Yeah, hier zijn we!” Maar goed, dat mocht de pret niet drukken! We keken in een uitverkochte bioscoop naar onze helden Ook bestonden er natuurlijk twee kampen. Je had The Beatles en je had The Stones. Er was sprake van een soort Hoekse- en Kabeljouwse twisten, als u dat nog iets zegt…Ik deed er niet aan mee. Ik vond beide groepen geweldig.
In diezelfde periode kwamen the Beatles naar Nederland. Ze traden op in Treslong Hillegom en in het Noord Hollandse Blokker, of all places. Bij hoge uitzondering mochten wij van de directeur van het Internaat naar de t.v. kijken. Ga maar na op een slechtzienden-internaat stond 1 televisie. Met een beeldbuis van 38 cm. Maar goed, we zagen ze.
Toen de directeur vervolgens ook nog opmerkte, dat hij The Beatles eigenlijk wel vond meevallen; keurige pakjes en zo; was dat voor ons de reden massaal maar het Stoneskamp over te stappen. Kom op zeg, je gaat toch niet iets leuk vinden, wat de directeur ook wel aardig vindt?
Maar heel eerlijk, ik bleef The Beatles toch wel trouw. Nog een kleine anekdote. Ik kreeg van mijn moeder geld om een plaatje te kopen. “Maar niet een van de Stones,“ zei ze erbij. Ik naar de platenzaak, en waar kwam ik mee thuis? “The Last Time” van die vermaledijde Stones. Nooit meer geld voor een plaatje gehad…. (fragment Youtube)
Maar, omdat ik natuurlijk klassiek was geschoold, had ik ook geleerd, naar ingewikkelde muzieksoorten te luisteren. Bachrepertoire is nu eenmaal niet het makkelijkste. Toen the Fab Four zich ook ontwikkelden in een meer volwassen muziekrichting kon ik dat zeer wel waarderen. Omdat ik in die periode kortstondig werkte bij Bovema, de platenmaatschappij van de band, kon ik ook makkelijker aan lp’s komen. Mijn waardering en liefde voor The Beatles groeide en groeide. Leuk detail is ook dat ik de single “Penny Lane/Strawberry Fields forever” al in huis had, voordat zelfs Radio Veronica hem had. Dus ik de blits maken bij mijn neefjes en nichtjes zo van: “Hoor de nieuwe van The Beatles” Ze geloofden me niet totdat ze het hoesje zagen.
Mijn bewondering groeide verder. Het album Sgt Pepper kwam en verpletterde me totaal, net als alles wat er na kwam. Ik werd totaal Beatles gek en ben dat nog steeds. Ik ben van alles gaan verzamelen over het viertal en heb best een leuke collectie opgebouwd door de jaren heen. En ook bij mijn live-optredens, altijd was er toch wel iets van de Beatles bij. Zelfs bij de Soulful, waar ik “Let it Be” mocht zingen.
Toen kwam de grote klap op 10 april 1970. Paul kapte ermee. Zakelijke meningsverschillen. Ach waarschijnlijk kent u het verhaal. Gelukkig bleven de heren solo lp’s maken, waarvan ik in die tijd ‘All Things Must Pass’ van George Harrison een hoogtepunt vond. Met name John en George lieten hun platen produceren door Phil Spector, wat ik een van de aller slechtste producers vond en vind die er geleefd heeft. Alles verknalde hij met die galm-bak van hem.
Gelukkig hoorde ik later, dat George Harrison het met me eens was….Maar goed, veel mooie muziek kwam er nog van de vier heren.
Volgende dieptepunt natuurlijk, was de moord op John Lennon
Ik was er kapot van. Ik hoorde het toen ik ’s morgensvroeg de radio aanzette en alleen maar Lennon en The Beatles werd gedraaid. Toen het nieuws kwam wist ik waarom. ‘s Avonds, toen ik thuiskwam, ben ik achter mijn orgel gaan zitten, en schreef de herdenkingssong “Today I lost a friend” ik heb er nog geen half uur over gedaan.
Samen met Charles Duijff en Hein Piscaer maakte ik er een single van, in eigen beheer. Gek genoeg, er zijn nog steeds mensen die om het nummer vragen als ik optreed. Hieronder de hoes van de single, en daaronder… de opname. 
De band, die we hadden speelde veel Beatles, en zo ontstond het idee om samen met een aantal muzikanten een Beatles-band te vormen. Eerste bezetting: Jan Hartman, Jitze Bijpost, Henk Haanraads en ik. Het eerste optreden was in Alkmaar. Een naam hadden we nog niet, maar de clubeigenaar wist wel iets. “The After Beatles” Die naam hebben we gehouden, tot de dag van vandaag. Uiteindelijk werden de leden van de Ruud Jansen Band ook de leden van “The After Beatles”.
Ik ben in mijn leven twee keer in Liverpool geweest en heb daar alles bezocht, wat een Beatles fan gezien moet hebben. The Cavern, de geboortehuizen, Penny Lane, Strawberry Fields. Bovendien met de Magical Mystery Tourbus door Liverpool gereden….De liefde voor de Fab Four? Die bloeit nog steeds en zal niet overgaan, until the day I die…
