Woodstock: ‘Peace an Music’ boven ‘Economy and Profit’

Vandaag 50 jaar geleden, ging het Woodstock Music and Art Festival, de moeder van alle popfestivals, van start. Vrijdag 15 augustus 1969 betekende voor veel artiesten de start van een meerdere decennia durende carrière, en voor veel van de festivalgangers de start van ‘a way of life’.

Veel van de artiesten zijn er nog steeds. Dat geldt ook voor de kleurrijke caravans en Volkswagenbusjes. Alleen… waar ‘love and peace’ toen de boventoon voerde lijkt nu de economie de moeder van de moraal.

Het is inmiddels al 50 jaar geleden, maar tot op de dag van vandaag is er nooit meer een zo groot en legendarisch popfestival geweest als Woodstock. Op 15 augustus 1969 werd afgetrapt voor dit drie dagen durende Music and Art Festival, door de toen pas 28-jarige Richie Havens. Al bij dit eerste optreden ging het publiek los op een ongeëvenaarde versie Motherless Child, wat later een internationale hit werd onder de titel ‘Freedom’.

De toon was gezet voor een half miljoen toeschouwers die, tot wanhoop van de plaatselijke autoriteiten en de organisatie, waren samengestroomd op een weiland dat in principe was berekend op ongeveer 150.000 muziek-, vrede- en vooral ook drugsliefhebbers.

Veiligheid
Woodstock zou vandaag de dag de absolute nachtmerrie zijn van alles en iedereen die zich bezig houdt met organisatie en veiligheid. Nog voordat er ook maar een hek of een kassa was geplaatst, stroomde er al 50.000 man het terrein op, met als gevolg dat noodgedwongen besloten werd het festival gratis te maken. Bij aanvang van het evenement stond er driemaal zoveel publiek als waar rekening mee gehouden was, en dat in één grote onbegaanbare modderpoel, een gevolg van drie dagen aaneengesloten regen. Wanneer we ons dan nog realiseren dat een groot deel van het publiek volstrekt onaanspreekbaar was door, behalve sex en Rock & Roll, vooral veel drugs, dan waren alle ingrediënten in overvloed aanwezig voor oproer, geweld of ongelukken.

Three days of peace and music
Ik weet niet hoeveel engeltjes er boven het terrein van veehouder Max Yasgur hebben gehangen, maar eigenlijk gebeurde er in die 3 dagen (die er uiteindelijk bijna 4 werden) nauwelijks ongelukken.

Woodstock was niets anders dan “three days of peace and music”, en dat motto liet geen ruimte aan geweld. Toch waren er 3 doden te betreuren, maar dat had niets te maken met geweld of een falende organisatie. Eén persoon overleed na een overdosis heroïne, een slapende man werd door een tractor werd overreden, en nog een andere festivalganger overleed door een gesprongen blindedarm. Gelukkig werden er op het festival ook twee baby’s geboren, zodat het negatief saldo tot één persoon beperkt bleef.

Crosby, Stills Nash and Young en Joe Cocker
De sfeer van Woodstock leidde ertoe dat de 32 optredens van het festival stuk voor stuk uitgroeiden tot onvergetelijke performances. Crosby, Stills and Nash speelden zich een gouden toekomst tegemoet, vooral nadat, gedurende het festival, Neil Young zich bij hen aansloot. Het rauwe geluid en de spastisch ogende motoriek van Joe Cocker groeide uit tot een rockact voor de komende 40 jaar.

‘Stars and stripes’ by Jimmy Hendrix
En Jimmy Hendrix’ act, volgens velen ‘de beste ooit’, werd er een van nationaal niveau, toen hij een vrije interpretatie gaf op het Amerikaanse Volkslied. Op de vraag van Dick Cavett of dit bedoeld was als protest tegen de Amerikaanse regering, ontkende Hendrix dat met de opmerking “I thought it was beautiful”.

Film dekte de kosten
Ondanks het ongekende succes dreigde Woodstock een financieel debacle te worden. Er was gerekend op 200.000 bezoekers voor een toegangsprijs van $ 18,- Nu zag het ernaar uit dat de organisatie met een forse schuld zou blijven zitten. Het financiële succes kwam echter achteraf. De film van het festival alsmede de verkoop van LP’s verliep zo succesvol, dat uiteindelijk toch nog alle kosten konden worden gedekt.

Kunstenaarsgemeenschap
Nu, 50 jaar na dato, is de naam Woodstock nog steeds onlosmakelijk verbonden aan het festival en de tijdgeest van de eind zestiger en begin zeventiger jaren. Op de voormalige festivalterrein staat nu het Bethel Woods Center for the Arts (in 2006 geopend door Crosby, Stills, Nash and Young) Het is een concerthal met educatieve inslag. Omwonenden kunnen hier terecht voor hun benodigde kunst en cultuur, aangeboden in vele vormen. Het aangrenzende Museum of Bethel Woods beschikt méér over een Woodstock-tintje en biedt bezoekers de ervaring het festival te herbeleven aan de hand van officiële documenten en videobeelden. En Yasgur’s boerderij? Die staat er ook nog, maar dat is niet veel meer dan, tsja, een boerderij. Met tractor.

Het dorpje Woodstock, dat ondanks de naam vele kilometers bij Bethel vandaan ligt, is uitgegroeid tot een typische kunstenaarsgemeenschap. Onder anderen Van Morrison en Bob Dylan noemen het dorp hun thuis. ’t Is een aaneenschakeling van galerijen en centra voor performing arts. Om de zoveel tijd vindt er een festival plaats, aleen zal ’t nooit meer de sfeer ademen van het Woodstock van een halve eeuw geleden, en dat heeft alles te maken met de tijdsgeest van nu die niet meer vergelijkbaar met die van 1969. Want ‘Peace and Music’ klinkt nog steeds mooi, maar lijkt toch echt van de eerste plaats te zijn verdreven door de begrippen ‘Economy and Profit’.