Op het verkeerde moment op de verkeerde plek: het kan ieder dier overkomen, en héél soms ook een mens

Foto: nationaal Archief - Wikipedia / Pixabay

Het Verhaal van de Dag neemt je vandaag 50 jaar mee terug in de tijd, naar 15 november 1970, toen de toenmalige doelman van Feijenoord, Eddy Treytel, geschiedenis schreef door met een niet-gericht schot een zeemeeuw uit de lucht te schieten. De bal bleek sterker dan de onfortuinlijke vogel, die z’n laatste rustplaats vond in de catacomben van de Rotterdamse Kuip.

(tekst: Wim Meijer)

Meeuw van Treytel in trofeeënkast
Dat sport, behalve winnaars en verliezers, ook weleens slachtoffers eist is bekend. Het haalt ook nauwelijks meer de krant wanneer er iemand met de brancard van het veld gedragen moet worden, of wanneer er een té intens meelevende supporter moet worden gereanimeerd.

Anders is dat wanneer er een dier slachtoffer wordt van een ‘grote mensen sport’. Het meest illustratief daarvoor is wellicht de actie van voormalig Feijenoord doelman Eddy Treytel, die op 15 november 1970 met een even zo sierlijke als harde uittrap een nietsvermoedende meeuw naar beneden haalde. Het gebeurde in de 63e minuut van de stadsderby tegen Sparta op het Rotterdamse Spangen. Het arme dier overleefde de confrontatie met de ‘leren poen’ niet maar verwierf wel onsterfelijkheid als trofee in het Feyenoord-museum.

(foto: Pixabay)

Nu, 50 jaar later, komt dit dieronvriendelijke incident nog steeds regelmatig voorbij in de pers. Niet op de laatste plaats, omdat blijkt dat dierenliefde en sport wel vaker met elkaar botsen.

Het zit niet mee!
Kijken we bijvoorbeeld naar de golfsport, dan wil dat venijnige kleine balletje ook nog wel eens een bedreiging vormen voor ‘klein wild’. Een aantal jaren geleden was het Neerlands golftalent Joost Luiten, die gedurende het Challenger-golftoernooi The Dutch Futures bij zijn afslag een overvliegende meeuw raakte. Het balletje bleek harder dan het koppie van de meeuw, die op slag dood was. De golfer was er overigens niet van onder de indruk. “Ik zit er niet echt mee”, was zijn ‘professionele’ reactie.

Kijk, dan is het een verademing om te zien dat soms een meeuw de veiligste weg zoekt en dan maar ‘eigensnavelig’ het gevaarlijke projectiel van ’the green’ verwijderd.

Geïrriteerde golfplayer
En wat te denken van de Amerikaanse golfprof Tripp Isenhour? Op het moment dat hij werd geïnterviewd door een televisieploeg, verstoorde een havik regelmatig de opnames. Dit leidde tot zoveel irritatie bij Isenhour, dat deze, gedreven door boosheid, diverse golfballen naar de havik gooide. Helaas bleek hij behalve een goede golfer ook een goede gooier, en raakte de havik genadeloos, die vervolgens bloedend uit de lucht viel. Het levenloze dier werd later door de televisieploeg begraven.

’t Haasje
En in  1958 was het opnieuw een golfer, Eugène Marris, die voor ophef zorgde. Met een goedgerichte slag richting hole werd het balletje onderschept door een overstekende haas. Ook in dit geval bleken de golfers eerder opgetogen dan aangeslagen en verorberden het arme diertje ‘with some fava beans and a nice Chianti’.

(foto: Pixabay)

Dominomus
Nu moet ik wel uitkijken dat ik de golfsport niet in één artikel neerzet als super-dieronvriendelijk. Want ook in andere sporten komen dit soort dingen voor. Soms per ongeluk en soms dus ook uit frustratie, waarbij de sporter zo geobsedeerd met zijn/haar sport bezig is dat andere belangen (zoals dierenbelangen) niet meer worden gezien. We hoeven alleen maar even te denken aan de ‘Dominomus’. Het arme beestje wilde alleen maar even uitrusten op één van die vier miljoen steentjes die in 2005 zo zorgvuldig waren neergezet met als doel een plekje in het Guinness Book of Records . Het resulteerde in het omvallen van 23.000 stenen. De mus moest deze onbedoelde premature recordpoging met de dood bekopen. Hij werd afgeschoten door een jager, die door de organisatie was ingehuurd.

Het leverde de jager een boete op van 200 euro omdat de mus een beschermde diersoort is. Nadat half Nederland geschokt en verontwaardigd had gereageerd op deze ‘vogelmoord’, werd het diertje overgebracht naar het Natuurhistorisch Museum Rotterdam, waar het werd opgezet en tentoongesteld. De dominomus bevindt zich in gezelschap van meer dieren die op min of meer schokkende wijze aan hun eind kwamen.

IJspret?
Het samenbrengen van deze dieren is een initiatief van Kees Moeliker, conservator en hoofd communicatie van het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam. Behalve de Dominomus vinden wij in ‘zijn’ museum ook andere door de media bekend geworden dierenslachtoffers, zoals de McFlurry-egel. Dit stekelige personage kwam om nadat hij zijn kop niet meer uit een ijsbekertje van McDonalds kon krijgen. Niet echt een gevalletje ‘ijspret’.

Verslikvis
En wat te denken van de Vlaardingse ‘verslikvis’? Een 28-jarige Vlaardinger kwam er na een flinke lading bier achter dat een pantsermeerval iets anders is dan een goudvis. Gebruik van alcohol werkt zowel grensverleggend als eetlustopwekkend. Deze combinatie zorgde ervoor dat de inwoner van de haringstad zich, in plaats van aan haring, vergreep aan de levende goudvissen in het aquarium. Toen  die op waren ging hij over op de pantsermeerval. Alleen werkte die niet mee. Zo’n visje heeft namelijk venijnige stekels zie hij opzet zodra hij in ’t nauw komt. En dat nauw was dus de keel van de Vlaardinger. Het kostte de artsen in het ziekenhuis de nodige moeite Vlaardingen te bevrijden van zijn ‘brok in de keel’. De Vlaardinger zelf had een week nodig om in het ziekenhuis te herstellen van zijn ‘ludieke’ actie. Daarmee was hij nog altijd beter af dan de pantsermeerval die dit alles met de dood moest bekopen. De enige winnaar van dit verhaal was dus Kees Moeliker die weer een nieuwe aanwinst kon bijzetten in zijn museum.

De ‘kanarie van Kollumerzwaag’
Een ander ‘pronkstuk’ van Moeliker is de ‘kanarie van Kollumerzwaag’. Deze vormde in 2009 opschudding in Friesland nadat de vogel onthoofd in zijn kooitje werd gevonden. De eigenaar van de kanarie deed aangifte bij de politie en bewaarde, zolang het onderzoek liep, het lichaampje van de kanarie in zijn vriezer. De moord werd nooit opgelost, en na toestemming van de politie werd het ‘lichaampje’ vrijgegeven voor opzetten en tentoonstellen.

Traumameeuw en Tweede Kamermuis
Ook onder de hoede van Moeliker is de ’traumameeuw’ die in 2011 in de buurt van Hilversum tegen een traumahelikopter aan botste en daarbij een fors gat sloeg in de glazen cockpit, waarna de helikopter een noodlanding moest maken. De kopmeeuw overleefde dit trauma niet. Net zo min als de gulzige aalscholver die zich dodelijk verslikte in een forse snoekbaars en de ‘Tweede Kamermuis’ die zich onbevoegd ophield tussen onze volksvertegenwoordigers, en daar slachtoffer werd van een ‘koppensnellende’ muizenval. Dit alles zorgde voor een verhit debat in de 2e Kamer, waarin een motie van de Partij voor de Dieren werd aangenomen om voortaan in de regeringsgebouwen uitsluitend nog gebruik te maken van inloopkooitjes.

(foto: Needpix)

Alligator blijkt bijdehand
Al met al is het vandaag een droevig verhaal. Veel dierenleed, soms door ongeluk, soms door menselijk toedoen, en soms ook door een combinatie van die twee. Maar, voor wie denkt dat dieren helemaal machteloos zijn heb ik nog één golfverhaaltje: Op de Ocean Creek Golf Course in South Carolina dacht een 77-jarige Amerikaan even zijn golfballetje uit een vijver te vissen. Toen hij zich bukte en met zijn hand naar het water reikte, werd deze spontaan aangepakt door een 3,5 meter lange alligator. Nadat de arm van de man volledig was afgebeten wisten golfvrienden hem uit het water te redden. Overigens vormde de arm wel het galgenmaal voor dit assertieve reptiel. Want Wildlife Guards wisten later het dier te doden. Het lukte overigens niet meer om de arm bij het slachtoffer terug te plaatsen. Maar wellicht dat Kees Moeiliker er nog wel een plekje voor heeft in zijn museum.

Cookieinstellingen