Column van de Dag: Chicago: The Windy City…

Bleef ik het in mijn vorige column in eigen land en zette ik Groningen in de schijnwerpers, vandaag reis ik weer verder weg, naar de overkant van de oceaan, ik zou bijna zeggen: naar de plek waar de wond mij naartoe voerde.

Chicago : The Windy City… (door: Anke Hupkes / foto’s: Wikipedia)
Chicago, gelegen aan het Lake Michigan, staat bekend als een stad waar het altijd waait. Nou dat viel wel mee toen wij er eind september aankwamen en het er 32C was.

Chicago is door haar centrale ligging groot geworden als knooppunt van zowel vlieg- als treinverbindingen. Nog steeds is het een groot verkeersknooppunt. Oorspronkelijk kwamen er ook de grote kuddes runderen langs, iets wat je nog kunt terugvinden in de naam van een van de bekendste Amerikaanse basketbalclubs The Chicago Bulls. Eind 19e eeuw en na de afschaffing van de slavernij kwamen uit het zuiden de Afro- Americans naar Chicago, op zoek naar een beter bestaan. Zij brachten hun muziek mee, de blues, waardoor er een levendige scene van clubs ontstond, geconcentreerd rond Maxwell Street. Niet alleen speelt de blues nog altijd een grote rol in Chicago, de Chicagosound lag ook aan de basis van de rock-‘n-roll en had daarmee ook grote invloed op de Britse bands van de jaren zestig. Grote namen uit de blues-wereld van Chicago zijn onder andere Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Jimmy Reed, Bo Diddley en Chuck Berry.

Wij kwamen echter vooral naar Chicago voor de architectuur. Door de snelle groei aan het begin van de 20e eeuw werd er veel in Art deco gebouwd. Bovendien is ook de naam van de wereldberoemde architect Franklin Lloyd Wright onlosmakelijk verbonden aan Chicago, de stad waar hij jarenlang werkte en woonde en waar veel van zijn gebouwen zijn terug te vinden.

Centraal door de binnenstad van Chicago loopt de Magnificent Mile, de ongeveer 1,6 km lange hoofdstraat, die begint bij de Chicago Rivier en naar het noorden toe eindigt bij de Watertower.

Aan het begin staat het mooie Wrigley Building, het hoofdkantoor van de bekende kauwgom. Het is een van de eerste wolkenkrabbers in Chicago en is 133 meter hoog. Er tegenover liggen de media hoofdkantoren, zoals dat van The Tribune en de plek waar Oprah Winfrey ooit als jong meisje begon.

Het Intercontinental Hotel ,gebouwd in 1929 heeft één van de oudste zwembaden. Het is een prachtig gebouw om even binnen te lopen. Wijzelf logeerden in Hotel Raffaello**** bij de “Watertower”. Ook een heerlijk hotel, maar minder duur. Wel was er een heerlijk dakterras, om na een dag rondsjouwen, nog een heerlijk glas wijn te drinken.

Bovendien ver genoeg van “The Loop” de bovengrondse spoorlijn, waarop de metro rondrijdt en die komt in deze enorme stad continue voorbij. Deze spoorlijn is gebouwd tussen 1895 en 1897 en maakt dus van ouderdom een hels kabaal. Maar we kwamen dus voor de architectuur en Franklin Lloyd Wright en om naar Oak Park te komen, waar hijzelf gewoond heeft en vele huizen heeft gebouwd . We namen dus The Loop…

Oak Park is een luxe woonwijk in het zuiden van Chicago met allemaal losstaande villa’s. We bezochten zijn woonhuis en studio, de huizen van de heer Wright zijn erg modern voor de tijd dat ze gebouwd werden en staan o.a. bekend om de goede lichtinval.

Verderop het geboortehuis van de schrijver Ernest Hemingway. Die man is volgens mij overal geweest, maar hier blijkt hij dan te zijn geboren.

Weer even verder vinden we de Unity Church, ook weer een ontwerp van Franklin Lloyd Wright . Aan de binnenkant vond ik deze kerk lijken op de Jeruzalemkerk in Amsterdam-West. Tijdens één van de Amsterdamse wandelingen die ik maakte met Geert van Boxtel van “De Ervaring “ heb ik deze bezocht.

Chicago valt natuurlijk totaal niet te belopen, dus hadden we een soort OV-kaart gekocht. Voor het Robie House besloten we een andere metro nemen. Dit bleek een hele ouderwetse metro te zijn van dezelfde company, maar onze kaart bleek niet geldig. Dan maar met buslijn 3, want die ging toch ook naar de universiteit. Gelukkig volgde ik de busroute op de kaart, zodat ik net op tijd kon vragen, of we wel goed gingen. Nee dus! We waren onderweg naar de verkeerde universiteit. Dat werd dus overstappen, en vervolgens door een park naar de campus van de University of Chicago waarop het Robie House ligt.

Het Robie House is, hoe kan het anders, ook weer ontworpen Wright. Hij maakte dit ontwerp in opdracht van zijn cliënt Frederick C. Robie. Het huis wordt gezien als een van de meest belangrijke gebouwen in de Amerikaanse architectuurgeschiedenis. Wright maakte het ontwerp in 1908 in zijn Oak Park Studio. In 1910 werd het bouwwerk opgeleverd.

Natuurlijk genoten we ook van het prachtige museum “Art Institute of Chicago”. Veel te groot om alles te zien, dus kozen we voor de impressionisten en de Amerikaanse hedendaagse kunst met onder andere Georgia O’Keeffe en Edward Hopper.

Uiteraard konden we niet nalaten om ook nog even naar onszelf te kijken in de prachtige “The Bean” van de in India geboren Britse kunstenaar Anish Kapoor in het Millennium Park.

Niet ver van ons hotel en via een klein parkje hadden we een goed Italiaans restaurant gevonden en op de 2e dag hadden we ook door (nee, ik overdrijf niet!) dat we de porties maar moesten delen….

Nog even terugkomend op de bijnaam van Chicago ‘The windy City’in relatie tot dat ‘overdrijven’: Vaak wordt deze in verband gebracht met de sterke wind vanaf het Michiganmeer. De werkelijkheid is echter anders en dateert van het eind van de 19e eeuw, toen de politici uit Chicago zoveel over hun stad opschepten dat de mensen van buiten deze stad maar dat ze schromelijk overdreven. En ja, het Engels voor ‘overdrijven’ is: “blowing a lot of wind”.

Of ze écht overdreven daar kun je over discusiëren. Ikzelf kan het alleen maar begrijpen. Chicago is een stad waar superlatieven tekort schieten.

Zoals aan het begin van deze reiscolumn gezegd: Chicago is een knooppunt van vlieg- en treinverbindingen. En ook voor ons was Chicago een plek om vanuit weer door te reizen naar… de ”Goldrush City” Seattle, maar daarover later…