In een houten vat van de Niagara Falls
24 okt 2017, 9:15 • Algemeen
Wikipedia
Vandaag is het 116 jaar geleden dat op 24 oktober 1901 Annie EdsonTaylor zich liet opsluiten in een houten vat om zich vervolgens van de Niagara Falls te laten storten. Ze overleefde de duik en vormde de inspiratiebron voor meer waaghalzen, die levensgeluk uit hetzelfde vaatje probeerden te tappen.
(tekst: Wim Meijer / foto’s: Wikipedia))
Soms gaan mensen wel erg ver in het streven om geld te verdienen. Dat kan zeker gezegd worden van de Amerikaanse onderwijzeres Annie Taylor. Nadat zowel haar zoon als haar man waren overleden, hield zij met het geven van dans- en muzieklessen nog enigszins het hoofd boven water. In de wetenschap dat dat moeilijker zou worden naarmate ze ouder werd, besloot ze om op haar 63e verjaardag een stunt uit te halen die haar wellicht zowel beroemd als welvarend zou maken.
Op weg naar de waterval (foto: Wikipedia)
Duik naar eeuwige roem
De stunt bestond eruit dat ze zich liet opsluiten in een vat van eikenhout en ijzer, opgevuld met een matras, om zich vervolgens van de Niagara Watervallen te laten storten. Om het vat uit te testen probeerde ze de stunt eerst uit met haar kat. Toen deze de duikeling overleefde volgde Annie: Op naar eeuwige roem!
En die roem kwam. Op 24 oktober 1901 werd ze door haar assistenten vastgezet in het vat. Hierin was voor haar een soort harnas aangebracht. Nadat het vat was gesloten werd het met een boot naar de hoofdstroom van de rivier de Niagara gesleept en vervolgens in de buurt van de Amerikaanse kust, ten zuiden van Goat Island, losgelaten in de stroomversnellingen richting Horseshoe Falls, om daar een duik te maken van 53 meter.
Van wereldroem tot armenhuis
Het duurde tot zeventien minuten na de duik voordat het vat kon worden binnengehaald en een triomfantelijke Annie Taylor uit haar benarde positie werd bevrijd, enigszins versuft en met als enig letsel een sneetje in het hoofd.
De door haar gewenste roem was een feit, maar……… het gehoopte fortuin bleef uit. Twintig jaar lang probeerde ze geld te verdienen in haar souvenirwinkeltje bij de Niagara Falls, Ze poseerde met toeristen, werkte als helderziende, manueel therapeute en als magnetiseur, maar stief uiteindelijk berooid op 82-jarige leeftijd in het Niagara County Infirmary (armenhuis) in New York.
Het hele (gezongen) verhaal met beel in onderstaand filmpje.
Onfortuinlijke volgelingen
Dat Annie Taylor, ondanks een dramatisch eind, toch een soort van geluksvogel was, mag blijken uit het feit dat ze veel ‘volgelingen’ kreeg die aanzienlijk ongelukkiger neerkwamen aan de voet van de wereldberoemde watervallen. Alleen al het feit dat er in totaal 23 mensen bij de Niagara Falls om het leven zijn gekomen bij dit soort stunts, zegt genoeg. En ook waren erbij die aanvankelijk wel goed beneden kwamen, maar die daarmee wel meteen hun laatste portie geluk hadden verspeeld. Ik laat er een paar de revue passeren:
Dat Annie Taylor, ondanks een dramatisch eind, toch een soort van geluksvogel was, mag blijken uit het feit dat ze veel ‘volgelingen’ kreeg die aanzienlijk ongelukkiger neerkwamen aan de voet van de wereldberoemde watervallen. Alleen al het feit dat er in totaal 23 mensen bij de Niagara Falls om het leven zijn gekomen bij dit soort stunts, zegt genoeg. En ook waren erbij die aanvankelijk wel goed beneden kwamen, maar die daarmee wel meteen hun laatste portie geluk hadden verspeeld. Ik laat er een paar de revue passeren:
- Bobby Leach
Op 25 juli 1922 slaagde deze Engelsman erin om de duik te maken in een volledig stalen vat. Het kostte hem echter wel 23 weken ziekenhuis om te herstellen van de talrijke botbreuken en andere verwondingen. Hoe heroïsch deze stunt was, zo knullig zijn einde. Toen hij, vijftien jaar na de duik, een lezing hield in Nieuw-Zeeland, gleed hij over een sinaasappelschil, brak zijn been en stierf aan complicaties.
- Charles Stephens
Op 11 juli 1920 was het de beurt aan wederom een Engelsman, Charles Stephens, om met een eiken vat de Niagara Falls te trotseren. Vooraf liet hij nog wel, speciaal voor zijn vrouw, de tekst “Forget Me Not Annie” op zijn arm tatoeëren. Niet voor niets, want bij de duik van de Niagara Falls schoot de bodem uit het vat met fatale gevolgen voor Charles Stephens. Het enige dat men later van hem terugvond was… je raadt ’t al: zijn getatoeëerde rechterarm. - Jean Lussier
Op 4 juli 1928 was het ene Jean Lussier die een grote rubberen bal ontwierp, bestaand uit 32 binnenbanden rond een stalen frame. Het bleek het ideale ‘voertuig’ voor de sprong van 53 meter hoogte. Ongeveer een uur na de duik stapte Lussier gezond aan de wal. In de daarop volgende jaren toonde hij zijn rubberen bal aan toeristen bij de Niagara Falls en verkocht kleine stukjes binnenband als souvenirs voor 50 cent per stuk. - George Stathakis
Bij deze Griekse kok uit Buffalo ontstonden de echte problemen pas na de sprong. De duik op 4 juli 1932 met zijn houten en stalen vat was op zich een succes. Alleen raakte hij opgesloten àchter de het indrukwekkende gordijn van water. Het duurde 22 uur voordat hij werd gevonden. Doordat hij voldoende zuurstof had voor slechts drie uur, kon hij zijn stunt niet meer navertellen. Zijn maatje, een 150 jaar oude schildpad, kon blijkbaar wat langer zonder zuurstof. Hij overleefde het hachelijk avontuur wel.
- Jessie Sharp
Misschien was het enige mate van claustrofobie wat deze 28-jarige stuntman deed besluiten om de kajak te prefereren boven een houten vat. In ieder geval koos hij op 5 juni 1990 voor dit 3,7 meter lange polyether vaartuigje om zijn sprong naar de voet van de Niagara Falls te maken. Zijn ijdelheid deed hem tevens besluiten om geen helm te dragen, omdat anders zijn gezicht gedurende de stunt niet gefilmd zou kunnen worden. Nu was dat meteen het allerlaatste wat men ooit van hem zag, want zijn lichaam werd nooit teruggevonden. - Robert Overcracker
Een sociale jongen, die Robert Overcracker. Speciaal om aandacht te vragen voor het daklozenprobleem, besloot hij om op 1 oktober 1995 met een jetski van de Niagara Falls te springen. Niet met de bedoeling om in de kolkende watermassa te belanden, maar om op tijd met zijn parachute weg te zweven. Het mocht niet zo zijn: In plaats van het daklozenprobleem, stelde hij het probleem van slecht werkende parachutes aan de kaak. Ook van hem werd nooit meer iets vernomen. - Nick Wallenda
Op 15 juni 2012 was het de beurt aan Nick Wallenda. Een uitzondering, zo kun je zeggen. Want na alle ongelukken hebben de autoriteiten besloten dat rond de Niagara Falls nog slechts eenmaal per generatie (ongeveer 20 jaar) een stunt mag worden uitgehaald. Nick was de gelukkige. Hij ging koorddansend naar de overkant en kon gezond en wel zijn paspoort tonen aan de Canadese douanebeambte. En daarmee kwam voorlopig een einde aan het stuntseizoen rond de Niagara Falls.
