Column Blik van Co: Wat brengt de toekomst ons zonder Tata Steel

Vandaag de tweeëntwintigste column van Co Backer voor de nieuwssites van IJmond Nieuws, Beverwijk- en Heemskerk Nieuws.

Blik van Co: Wat brengt de toekomst ons zonder Tata Steel

"Zolang de schoorsteen rookt hebben wij het goed en te eten”, was een veelvuldig gezegde in de IJmond. Los hiervan doet Tata Steel er alles aan om de uitstoot te verminderen. Maar er hangen zwarte wolken boven de IJmond. Wat brengt de toekomst ons zonder Tata Steel? Ik wil deze vraag in mijn beleving invullen en u meenemen naar het jaar 2035.

Ik loop schuifelend door Beverwijk. Een gure wind waait door de verlaten straten. Plastic tassen en ander zwerfvuil hopen zich op in de portieken van de vele woontorens die toen de woningnood moesten opvangen. Ze zijn vervallen en bepalen het beeld in de straat door de dichtgetimmerde ramen en verwaarlozing. Het is tien uur in de ochtend en het enige teken van leven op straat is dat een handjevol zwervers hun eerste halve liter bier nuttigen. Eens was Beverwijk een bruisende stad en Wijk aan Zee een familiedorp. Zij waren het hart van de industrie in Kennemerland.

De staalfabriek Tata Steel met zijn rokende schoorstenen torenden toen hoog boven de horizon uit. Er was werk en geld in overvloed. Tata Steel was eens de grootste werkgever van de IJmond, nee van heel Noord-Holland, die staal naar de hele wereld exporteerde. Omdat het zo goed ging kregen de werknemers van Tata Steel een winstuitkering waar ook de lokale ondernemers rijkelijk van profiteerde.

Alles is nu in verval geraakt. Ik draai me om en zie een verpauperde stad waar bijna een op de vier bewoners zonder baan zit en meer dan de helft afhankelijk is van een uitkering. Met de massawerkeloosheid kwam de armoede in de IJmond. Depressies, alcohol, drugs, zelfmoorden en geweld. Ook levert de huisarts voortdurend slag tegen de immense gezondheidsproblemen. Kinderen die in de IJmond opgroeien hebben weinig hoop. Als ze gaan solliciteren, wat zijn dan hun kansen? Ze hebben meestal niet de juiste opleiding, ze hebben geen nette kleren voor een sollicitatiegesprek. Werknemers kijken naar de postcode op het sollicitatieformulier en zien waar ze vandaan komen. Je weet meteen dat zij die baan op hun buik kunnen schrijven. De jeugd is naar elders vertrokken om daar hun toekomst op te bouwen.

Laten wij alstublieft hopen dat dit niet de toekomst zal worden.

Co Backer