Een nieuwe muziekcolumn van Marius van Buuringen: Iedere twee weken verhalen over zowel oude als nieuwe producties, oudere artiesten met opvallende nieuwe releases, en even zo vaak boeiende achtergrondverhalen. Kortom: Verhalen uit de wereld van Marmusic.
Vandaag besteedt Marius aandacht aan de nieuwe dubbel cd met het historische concert van Pal Simon in Hyde Park in 2012.
Paul Simon: Still crazy after all these years! (door: Marius van Buuringen)
Voor menigeen, geboren tussen 1950 en 1960, zijn het de tonen van nog immer onverwerkt liefdesverdriet. Een hele generatie zweeft bij het horen van Simon & Garfunkel in gedachten nog steeds terug naar zijn/haar eerste ervaringen op het amoureuze vlak, het eerste dansje (met heupcontact), de eerste kus en het eerste liefdesverdriet. Voor bijna een hele generatie was ‘Bridge over Troubled Water’ het eerste stukje vinyl in de persoonlijke platencollectie.
Er werden wereldwijd dan ook maar liefst 25 miljoen exemplaren van het album verkocht, en alleen al in Nederland stond het album 17 weken lang op de eerste plaats van de Album Top 100.
Door dit enorme succesalbum zijn de namen Simon & Garfunkel eigenlijk altijd onlosmakelijk aan elkaar verbonden gebleven. En dat, terwijl de heren na 1970 (het jaar van Bridge over Troubled Water) hun eigen weg zijn gegaan. Art Garfunkel wat meer richting filmindustrie, terwijl Paul Simon zijn muzikale weg als solo-artiest bleef vervolgen.
Hoewel ik in deze column vooral wil inzoomen op Paul Simon is het toch even leuk om ook die start nog even te memoreren. Al is het alleen maar om een beetje beeld te hebben van de artistieke weg die Paul Simon gedurende ruim 50 jaar volgde, en dus ook van het begin.
Tom and Jerry
Paul en Art werden voor de eerste keer samengebracht toen ze op tienjarige leeftijd meededen in een productie van Alice In Wonderland, waarbij Art de rol speelde van Cheshire Cat en Paul die van White Rabbit.
Vanaf dat moment wisten de jongens elkaar al regelmatig te vinden in de muziek. Eerst op de middelbare school als amateur deejay-duo. Vanaf 1956 vormden ze het zangduo Tom and Jerry, dat aanvankelijk vooral hits van The Everly Brothers coverde, maar dat later ook een eerste eigen hit kreeg met ‘Hey (Little) schoolgirl’.
Tico and the Triumphs
Het zou echter voorlopig bij die ene hit blijven. Het duo verloor elkaar uit het oog nadat Paul Simon in Engeland was gaan wonen. Met Jerry Landis als artiestennaam sloot Simon zich daar in 1961 aan bij de zanggroep, Tico and the Triumphs, die verder bestond uit Mickey Borak, Marty Cooper en Gail Lynn. Hun single “Motorcycle”, tevens door Simon geproduceerd, bereikte de 99ste plaats in de Billboard Top 100.
Wednesday Morning 3AM
Het duurde uiteindelijk tot 1962 voordat Paul Simon en Art Garfunkel elkaar weer tegenkwamen en opnieuw de muziek oppakten, om vanaf 1963 te gaan optreden onder de naam Simon and Garfunkel. De nieuwe samenwerking leidde in oktober 1964 tot hun door Columbia Records uitgebrachte debuutalbum Wednesday Morning 3AM uit. Alhoewel het album niet het gehoopte succes opleverde zou het toch de voorloper zijn van de muzikale zegetocht die zou volgen.
In 1965 timmerde Paul Simon zowel solo als samen met Art Garfunkel aan de muzikale weg. In augustus bracht CBS Records het eerste soloalbum van Paul Simon uit in het Verenigd Koninkrijk onder de titel The Paul Simon Songbook. En in oktober werd een nieuwe versie uitgebracht van het liedje “The Sound Of Silence”. Het leverde hen een Amerikaanse nummer één-hit op.
The Graduate
In de jaren die volgden ontwikkelden ze samen de sound die hen wereldberoemd maakte: harmonieuze popliedjes en goed in het gehoor liggende en mild maatschappijkritische nummers. De muzikale creaties van Paul Simon en Art Garfunkel beklommen alle hitlijsten. Toen hun muziek in 1967 ook gebruikt werd voor de soundtrack van de film The Graduate (met Dustin Hoffman) kon hun ster niet hoger rijzen. Nummers als Sound of Silence en Scarbourough Fair werden tijdloze wereldhits.
Bridge over Troubled Water
Na de albums Parsley Sage Rosemary and Thyme (1966), The Graduate (1967) en Bookends (1968) volgde dus het onnavolgbare Bridge Over Troubled Water (1970) met wereldhits zoals El Condor Pasa, Cecilia, the Boxer en de titelsong. Het zou echter wel hun laatste gezamenlijke album worden, want gedurende de 850 uur dat de studioopnames voor het album hadden geduurd waren ook hun onderlinge verhoudingen behoorlijk ‘vertroebeld’.
Paul Simon solo
n 1970 ging ht duo ging uit elkaar, waarna Simon onmiddellijk begon aan de opnamen van zijn tweede soloalbum. Dit album, getiteld Paul Simon, werd in 1972 uitgegeven, en in de jaren daarna volgden “There Goes rhymin’ Simon” (1973), Still crazy after all these years (1975) en Hearts and bones (1983).
Homeless
Behalve als vernieuwer van de (Amerikaanse) folkmuziek, heeft Simon gedurende de tweede helft van zijn carrière als soloartiest faam verworven als behendig improvisator bij de vermenging van niet-westerse muziekstijlen met zijn eigen westerse interpretatie. Hiervoor verbleef hij een tijdje in die andere cultuur: Graceland uit 1986, na een verblijf van ongeveer twee weken in Zuid-Afrika, werd hiervan de resultante, met hits als “Homeless” (gedeeltelijk in het Zoeloe), “Boy in the Bubble” en “Diamonds on the Soles of Her Shoes”.
Ladysmith Black Mambazo, een van de bands die meewerkten, werd door het album populair. Simon was de eerste internationale artiest die in Zuid-Afrika een concert gaf nadat de Verenigde Naties de boycot van dit land had opgeheven. Het concert vond op 11 januari 1992 plaats in Johannesburg.
Rhythm of the Saints uit 1990 volgde het recept van Graceland, ditmaal met Zuid-Amerikaanse rootsmuzikanten. Het album werd minder goed ontvangen, al werd The Obvious Child een kleine hit.
Songs from the Capeman
Voor de musical Songs from the Capeman uit 1997 putte Simon uit een reeds bestaande stijlen, namelijk de mix die sinds 1920 in NewYork was ontstaan uit populaire Amerikaanse muziek en de door Puerto Ricaanse immigranten meegebrachte en verder ontwikkelde latinmuziek (onder meer salsamuziek). Voor Songs from the Capeman zocht Simon de medewerking van Puerto Ricaanse muzikanten, onder wie Marc Anthony.
Surprise
In mei 2006 volgde het album Surprise, dat Paul Simon met producent Brian Eno (bekend van o.a. Roxy Music) opnam. Volgens criticus Kelefa Sanneh zorgden Eno’s sonische landschappen voor enige verlichting in wat “een tamelijk sombere collectie liedjes” is, al voegde Simon ook het favoriete “Father and daughter” toe, bekend van de animatiefilm “The Wild Thornberrys Movie”.
In 2011, 50 jaar na Paul’s artistieke start met Art Garfunkel als Tom and Jerry, bracht Paul Simon het album So Beautiful or So What uit, volgens de Amerikaanse journalist en pop-criticus Kelefa T. Sanneh een hoogtepunt in Simons carrière.
En in juni 2016 verscheen “Stranger to Stranger”, Simons dertiende soloalbum dat zich kenmerkt door echo en ritme, met medewerking van de Italiaanse elektronische danceartiest Clap!Clap!, Afrikaanse houtblazers, Peruviaanse drums, een gospelkwartet, blazers en synthesizers. De teksten zijn vaak geestig, zoals van het nummer “Wristband” dat gaat over een rockster die vanwege het niet dragen van een polsband de toegang tot zijn eigen concert wordt geweigerd.
Hard Rock Calling Festival
En dan nu dus een gloednieuwe dubbel cd van het historische concert dat Paul Simon gaf op het Hard Rock Calling Festival in 2012 in Londen. Nu ben ik persoonlijk niet zo’n fan van “live” albums, maar dit is er één die wel in mijn collectie mag staan. 
Simon speelde nummers uit zijn hele oeuvre, inclusief zijn grootste hits en bijna het complete Graceland album met de originele muzikanten, waaronder Hugh Masekela en Ladysmith Black Mambazo. Deze dubbelaar was nog niet eerder verkrijgbaar. Hieronder enkele van de nummers zoals deze op het concert in Hyde Park werden gespeeld, afsluitend met het o zo toepasselijk ‘’ Still crazy after all these Years’.
