Vandaag 50 jaar geleden, op 10 december 1967, vloog Otis Redding samen met zijn Bar-Kays band van Cleveland naar Madison, waar hij die avond een eenmalig concert zou geven in The Factory Nightclub.
Dat concert kwam nooit. Het vliegtuig overvallen door een storm en verongelukte boven Lake Monona. Een maand later scoorde Otis Redding zijn eerste en enige nummer-1-hit… postuum.
(Tekst: Wim Meijer)
Van veel kunstenaars uit het verleden is het bekend dat ze vaak hun eigen roem niet meemaakten. Gedurende het leven werden ze vaak niet begrepen en konden ze met hun creativiteit nog geen droog brood verdienen, terwijl tientallen, zo niet honderden jaren later exorbitante bedragen betaald werden voor hun artistieke nalatenschap. Bij zangers ligt dat meestal anders.
These Arms of Mine
Een succesvolle zanger is dat meestal al bij leven. En in zekere zin ging dat ook op voor Otis Redding. In de jaren zestig van de vorige eeuw groeide hij uit tot een van de belangrijkste zangers van Soul en R&B. Dat gebeurde nadat hij in 1962 een contract tekende met de platenmaatschappij Stax Records, die al snel zijn eerste single uitbracht “These Arms of Mine”. Twee jaar later volgde Redding’s debuutalbum “Pain in My Heart”
Whisky a Go Go
Beperkte Redding’s populariteit zich aanvankelijk tot vooral de Afro-Amerikanen, al snel werd hij ook populair onder het bredere Amerikaanse publiek. Zijn optredens verplaatste zich van aanvankelijk kleine clubs in het zuiden, naar grotere zalen zoals de Whisky a Go Go nachtclub op de Sunset Strip in Los Angeles, waarna in 1967 ook Oslo, Londen en Parijs aan zijn voeten lagen. Slechts één ervaring had hij nog niet: een nummer-één-hit op de internationale hitlijsten. Op die ervaring hoopte hij in het najaar van 1967. 
Sittin’ on The Dock of the Bay
Het was de periode waarin Redding vond dat hij zijn muzikale stijl moest veranderen om te voorkomen dat zijn publiek op hem uitgekeken zou raken. Daarbij werd hij sterk geïnspireerd door het Beatles album Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band dat in juli van datzelfde jaar was uitgebracht. Op een woonboot in Sausalito schreef Otis Redding vervolgens in augustus 1967 het nummer “(Sittin’ On) The Dock of the Bay” Hierin werd hij bijgestaan door Steve Cropper.
Hoewel men bij Stax Records niet warm liep voor Redding´s nieuwe muzikale creatie, was deze ervan overtuigd dat dit het beste nummer was dat hij ooit schreef en geloofde er heilig in dat het de top van de hitlijsten zou halen.
Uiteindelijke werd het nummer opgenomen op 22 november en 8 december. Het kostte Steve Cropper nog drie weken om het nummer af te mixen, waarna het op 8 januari 1968 werd uitgebracht en de carrière van Otis Redding een vliegende doorstart maakte.
Number one, at last, but… to late
In maart 1968 stond “(Sittin’ On) The Dock of the Bay” nummer één in de Verenigde Staten, waarna de rest van de wereld volgde. Otis Redding had gelijk gehad. Het bleek inderdaad het beste nummer wat hij ooit had geschreven. Zo goed dat zelfs 36 jaar later het muziekblad Rolling Stone het nummer in 2004 op de achtentwintigste plaatste van de lijst met de vijfhonderd beste nummers aller tijden. Otis Redding zelf zou dit alles echter niet meer meemaken.
Noodlot op weg naar concert
Op 10 december 1967, twee dagen na de laatste opnamen van “(Sittin’ On) The Dock of the Bay” vloog hij samen met de leden van zijn Bar-Kays band vanuit een mistig Cleveland naar Madison, waar hij die avond een concert zou geven in The Factory Nightclub. 
Onderweg belandde het vliegtuig, tweemotorige Beechcraft H18, echter in een storm en stortte neer in de ijskoude diepten van Lake Monona. Otis Redding kwam hierbij om het leven, samen met 4 leden van zijn band.
Terwijl op 18 december in het City Auditorium in Macon door meer dan 4500 mensen, waaronder veel vooraanstaande musici, afscheid werd genomen van Otis Redding, steeg zijn ster via de internationale hitlijsten hoger dan ooit bij leven het geval was geweest. Als dat ‘onsterfelijkheid’ heet dan voelt dat toch ietwat onbevredigend.
